The dream is coming and going..

Home sweet home.. met heimwee naar Zuid Afrika.

Terwijl ik rond rijd in mijn rooie polo, 'rechts, rechts, rechts' - in mijn hoofd herhaal als een soort mantra, de ruitenwissers aanzet in plaats van de richtingaanwijzer als ik af wil slaan, met mijn hand tegen de deur zit te meppen als ik wil schakelen, de geur van mest mijn neus binnen dringt, fietsers omzeilend, weet ik dat ik weer terug ben in Nederland. De buitenlucht is hier anders, niet viezer of lekkerder, anders.. de mensen praten met een lekker fries accent (het fries ben ik helemaal niet verleerd trouwens..) en iedereen in de winkels kijken me gek aan als ik ze een prettige dag toe wens.. Ik heb ook zeker goede gewoontes uit Zuid Afrika mee genomen.. (ook slechte, want het woordje 'kak' vind ik heerlijk om te gebruiken, kak lekker!)
In mijn hoofd zitten nog steeds al die Afrikaanse dingen, voel me een halve Afrikaan..

Goed, even terug naar Afrika..
Vanuit Hermanus, waar het verschrikkelijk koud was, waar we hebben geslapen op de bank met een lekkere deken over ons heen en een hond op schoot, zijn we verder gereden naar Stellenbosch. Het is in dit gedeelte zo anders dan in Potch.
Ik had denk ik niet verteld dat we ook nog een bezoekje hebben gedaan aan het meest zuidelijkste puntje van Zuid Afrika, waar de Indische en de Atlantische oceaan samen komen, in de regen op onze blote voeten rennend over een vlonder naar dat ene punt..

Nadat we onze spullen in de backpacker in Stellenbosch hebben gelegd, waar we zelf de wc en douche en keuken maar moesten zoeken, op zoek naar een laundry, eindelijk gevonden, ze zullen het wassen, drogen en opvouwen! Als je de auto wil parkeren in Stellenbosch dan lopen daar mannetjes of vrouwtjes rond met een soort terminal om je nummerplaat of weet ik veel wat, te noteren. Stap ik uit de auto, staat zo'n mannetje over de straat tegen me te schreeuwen dat ik wel moet betalen! Ik heb even vriendelijk aan zijn collega verteld dat het erg onbeschoft is om over straat naar een vrouw te schreeuwen dat ze moet betalen, en dat we het erg op prijs stellen als hij dit niet nog een keer zou doen. Hij gaf me groot gelijk..

Terwijl Willemien en ik koffie zitten te drinken en heerlijke scones eten bij Mug&Bean, zien we Gertjan Verbeek lopen.. Die kunnen we natuurlijk niet laten lopen! Hebben we gezellig met hem en voetballer Orlando Smeekes gekletst en een kopje koffie gedronken.. dat gebeurt je ook maar één keer in je leven.
Vanuit Stellenbosch zijn we door gereden naar ons eindpunt: Kaapstad. De stad waar iedereen over praat en waar mooie beloftes op ons wachten.. De vriendin van Willemien waar we deze vijf dagen logeren woont in de wijk Obs. Samen met haar geweldige huisgenoten hebben we Kaapstad onveilig gemaakt.
Het waren geweldige dagen, we hebben de Tafelberg beklommen, aan de ene kant de zon onder zien gaan in de zee en aan de andere kant de maan op zien komen boven kaapstad, met de kabelbaan weer naar beneden, heerlijk gegeten bij Gypsy, een van de huisgenoten heeft geweldige rooi krulletjes, die hebben we een rastakapsel gegeven, de zon onder zien gaan op leeukoppie (berg naast de tafelberg), ik heb vrienden opgezocht waar mijn zusje drie jaar geleden was en we zijn naar Waterfront geweest. Helaas was Robbeneiland helemaal volgeboekt, dus dat maar een andere keer. Op zaterdag in de stromende regen broodjes gegeten bij de Old biscuit mill, als Afrikaanse mallen het Nederlandse elftal aangemoedigd en op de laatste dag de pinguïns opgezocht.. het liefst eentje meegenomen voor in de badkuip en dan de beste vis gegeten op het strand van Muizenberg kijkend naar de surfers in de golven..

Dan is het zomaar de laatste 'normale' avond in Afrika.. dan ben je zenuwachtig of je koffer niet te zwaar is, omdat je afscheid moet nemen van de lieve mensen om je heen, het prachtige land, de geweldige tijd..
Die ochtend, zeulend met onze koffers, de beste knuffels in de wereld uitgedeeld, lopen we naar onze huurauto. Die moeten we nog inleveren op het vliegveld van Kaapstad. Daar is onze vlucht van Kaapstad naar Johannesburg. Ik druk op het knopje van de autosleutels maar de lampen lijken het niet te doen, Willemien trekt de autodeur zo open.. erg snaaks..!
Ik open de achterbak, en verrassing! ALLES is er uit gejat, ik kijk gewoon in een gat, weg reserve wiel, weg gereedschap, weg ruit, rijden kunnen we niet naar het vliegveld want de accu hebben ze ook maar mee genomen.. waarschijnlijk hadden ze honger want de jampot hebben ze ook mee genomen en de wc rol voor ons achter gelaten om de schok-tranen af te vegen.. alleen gunden we ze die niet.
Een van de huisgenoten heeft ons als een malle naar het vliegveld gereden waar we het treurige nieuws aan Avis hebben verteld, dat ze de auto toch echt zelf moeten halen want voor duwen hadden we geen tijd..

Na de vlucht van Kaapstad naar Johannesburg stonden daar lieve vrienden om onze laatste koffer te brengen. Midden in de Wimpy hebben we onze koffer gereorganiseerd, opnieuw ingepakt, gewogen en nog liep ik met een 'jas'.. in de jas zaten mn twee colbertjes en een sjaal en een shirt..
Daarna naar de politie om aangifte te doen over onze leeggeroofde auto in Kaapstad.
Na afscheid te hebben genomen, onze bonnetjes te hebben laten stempelen om tax terug te krijgen, op naar onze volgende strijd: visum!
Omdat er in Afrika maar een achterstand van drie tot vier maanden is met visum verlengingen, hebben wij onze niet gekregen.. het nieuws is dat er net in mei, boem zomaar, een nieuwe wet is gekomen en dat betekend dat Willemien en ik vijf hele jaren Afrika niet in mogen.. Zulke leuke afscheidscadeautjes van Afrika.. bedankt voor de goede auto onderdelen (kom vooral terug met huurauto) en bedankt voor het harde werken in het ziekenhuis..
Goed, gelukkig kunnen we naar de ambassade in Nederland om te proberen het ongedaan te maken.. stel nou dat ik volgend jaar weer terug wil?
Door de douane om onze taks terug te krijgen.. sjonge ik was zo ontzettend moe en drie hele bonnetjes bekijken hoeveel rand ik terug krijg, kost nogal wat tijd blijkbaar.. dus ik hing daar lekker over die tafel terwijl meneer de VAT man mijn bonnetjes probeerde uit te printen, drie keer de printer omgedraaid te hebben en vijf keer verschoven, leek het hem erg verstandig zijn collega even te vragen.. dan hoorden we dat we geld in moeten leveren omdat ze het geld niet op onze bank konden zetten, was ik er echt klaar mee.. dus zeulde ik mijn koffer met tas na wachten en wachten op het vliegveld naar onze gate..
Mijn handbagage was zeker 23 kilo, dus die moest natuurlijk in de bagagevakken.. van al dat sporten in de Pukke gym heb ik natuurlijk spierballen gekregen, ging als een veertje die koffer!

Zitten we op onze stoelen, komt er een erg onaangename geur ons tegemoet, onze buurman heeft vast vergeten om een douche te nemen voordat hij het vliegtuig instapte.. We zien er een beetje belabberd uit, met rooie ogen omdat afscheid nemen van dit mooi land, mooie ervaring en de lieve mensen is best zwaar! De stewards zijn echt heel fantastisch, ze geven ons een pracht plek, met extra beenruimte.. heerlijk! Na bijna een uur te hebben gewacht, komen de piloten ook aan boord en maken we ons klaar om de Afrikaanse lucht in te gaan.. op naar Europa.

We vlogen met een heel nieuw vliegtuig, met de nieuwste snufjes! Toen ik op een gegeven moment op de grond zat te praten met een geweldige mevrouw van 85 jaar die op vakantie ging naar haar zoons, de een in Engeland en de ander in Amerika, moest ik weer op een stoel gaan zitten want als de zuurstof zou dalen dan kon ik niet op tijd omhoog komen om een zuurstof zak om te doen. Na een lekkere nacht chillaxen in het vliegtuig, vliegen we boven de wolken, zie ik de zon op komen, eten we English breakfast en duiken we door de wolken om te landen in Engeland. Daar springen we uit het vliegtuig, nadat ik bijna twee keer 23 kilo op mn hoofd kreeg.. die koffers zijn echt zwaar met al die boeken er in! Dan moeten we rennen om onze volgende vlucht te halen, worden we chagrijnig omdat Willemiens koffer open moet, alles één voor één bekeken, met zo'n stomme detector, wil het natuurlijk niet meer in de tas en zo rennen we naar de volgende gate.. Even hoopten we dat ze ons zouden omroepen: 'miss Jong and miss Haanstra, you are delaying the flight'. Helaas..

En dan ben je opeens in Nederland.. de kriebels stromen door je lijf.. back home.
Zien we onze lieve familie en vrienden achter het glas, zit die stomme koffer van Willemien nog vast in dat karretje en moet mijn koffer natuurlijk WEER open.. sjonge, wat denken ze toch, dat ik een springbok in mijn koffer met huid en haar heb gepakt? Dan ben je ongeveer 5 stappen verwijderd van je familie en wil je ze gewoon zien en vast houden.

Nu race ik weer rond in mijn rood scheurmonster, drink ik de lekkerste koffie van opa en wacht ik op de beste knuffels die nog gaan komen, van Yassin.. wahjoooh.. wat heb ik hem gemist! Ja, dan is de mooie droom Zuid Afrika voorbij.. mis het nu al! Er zit een stukje Zuid Afrika in mijn hart gesleten..

Till we meet again..!