Spierbundels en psychologen

‘Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s learning to dance in the rain!
Afgelopen dagen hadden we veel regen en onweer, letterlijk en figuurlijk.
Het grote verschil in arm en rijk, zwart en blank, derde wereldland, geen rust-, race-, ren-, deadlines-, direct- en snel-cultuur en de rustig aan–, alle tijd-, morgen weer een dag-cultuur wordt steeds meer duidelijk. Wel wennen, het lijkt wel alsof ik in mijn hele leven nog nooit zo veel heb gewacht, geduld beoefend, tien keer naar leraren heb gelopen, gebeld, van het kastje naar de muur en van de muur naar het kastje gestuurd en maar weer gewacht. We moeten hier alles zelf regelen, soms erg frustrerend vooral als je ziet dat anderen alles gewoon voor elkaar krijgen en dat het dus wel kan.. Genoeg geklaagd! ;)

Onze professor was erg geschokt toen ze hoorde dat ik een shock had gekregen van de elektriciteit hier. Willemien en ik noemen het nu maar de ‘cultuurshock’. Volgens onze Belgische huisgenoten krijgt iedereen dit, daar hebben ze zelfs les over gehad.. onze cultuur verschilt van deze cultuur, hier kan je down van raken, heimwee en het hele rattaplan..: de cultuurshock!
In mijn hele leven heb ik ook nog nooit zoveel gespierde mannen gezien dan hier in Zuid Afrika! Potch en ook Jo-burg schijnen echte steden te zijn voor sportfanaten. Sommige van deze spierbundels staan om half 5 op, om rond 5 uur te kunnen sporten in de gym.
Met Willemien en Elke zijn we kwart voor zeven op gestaan om te gaan hard lopen.. heerlijk, rennen we wat rond in Dassierand, zoals onze buurt heet, met mn Ahold shirtje. We zullen wel niet zo gespierd zijn dan de Jerommekes van Zuid Afrika als we terug komen. Wel lekkere fietskuiten! Sommige Rugby spelers hebben bovenbenen die dikker zijn dan mijn hele lijf!

Dinsdag, 19 febr., hadden we onze eerste stage dag in Klerkdorp, Tshepong ziekenhuis. Heerlijk in ons gehuurde autootje naar Klerksdorp gereden, keurig aan de linkerkant en aan de speedlimits gehouden, ik kan het wel!
Hier heb je twee soorten ziekenhuizen, privaat en staats. Tshepong is een staatsziekenhuis, dat betekent dat iedereen hier kan komen en alles wordt gefinancieerd door de staat. We werken hier als psychologen en gaan nog naar het Klerksdorp staatsziekenhuis, daar zijn de kinderen. Hier behandelen we alleen volwassenen. De psychologie afdeling is eigenlijk een crisis instelling, mensen met psychische problemen worden hier binnen gebracht en wij doen dan een snelle diagnose stelling en sturen de patiënten door, naar bijvoorbeeld een psycholoog voor therapie, soms naar huis of naar Witrand; het psychiatrisch ziekenhuis. Wij, als psychologen, zijn aanwezig tijdens de wardrounds, doen intake gesprekken en geven therapie aan patiënten. We hebben al heel wat gezien, veel moeilijke en zware dingen.
We horen heftige verhalen over diefstal, bedreiging, trauma’s, gangleden, leven in plakkerskampen en we zien veel verdriet, verwardheid, wanhoop, drugsmisbruik, alcohol, persoonlijkheidsstoornissen en suïcide. Dit is niet het enige, er is ook liefde voor elkaar, vechtlust, ondersteuning, vertrouwen, pogingen om het geweld tegen te gaan en de wil om te veranderen. Dancing in the rain.
In het ziekenhuis moeten we soms werken met gevangenen. Aan ons de taak om hen te helpen of een diagnose te stellen. De gevangenen hebben oranje pyjama’s aan (tenminste daar lijkt het op) en je hoort ze al van verre, want de benen zijn aan elkaar gebonden met een ketting, deze rinkelen heerlijk over de betonnen vloer.

Zaterdag zijn we naar Parys geweest, een klein dorpje met allemaal winkeltjes. Onze prof heeft ons mee genomen, samen met een Nederlandse jongen, twee Nederlandse meiden en nog twee Zwitserse meiden. Eerst naar de Cheetah farm (jachtluipaard/jagluiperd). Een cheetah jaagt in de vroege ochtend of in de avond. Ze zijn niet gebouwd om te vechten, maar op snelheid. De nagels van de cheetah staan altijd uit, voor het hebben van grip op de grond, net als voetbalschoenen. Een cheetah heeft een prachtige zwarte lijn/traan om zijn oog en vaste, ronde stippen, een grote neus voor veel zuurstof tijdens het rennen, rent door beide rechter poten naar voren te bewegen en daarna beide linkerpoten, heeft korte snorharen en doodt de prooi in de keel. Er is een verschil tussen een cheetah en een leopard, een luipaard. Een luipaard heeft geen traan, een veel kleinere neus, open vlekken die aan de binnen kant rosette kleurig zijn, de nagels ingetrokken waardoor ze vlijmscherp zijn en ze in bomen kunnen klimmen, waar ze bijvoorbeeld hun prooi op eten, heeft een vorm van een leeuw en de kleur van de ogen absorbeert het maanlicht. Het leuke van een luipaard is dat hij kan brullen terwijl de jachtluipaard alleen kan spinnen. Net zoals een kat, alleen wel wat harder.
De jachtluipaarden kunnen ontzettend hard rennen! Dat hebben we gezien, ze zijn ook veel minder agressief dan de luipaarden. Toen we de ochtend gymnastiek van de jachtluipaarden hadden gezien (ze rennen achter een nep prooi aan en krijgen dan een stuk vlees), werd het tijd om onze nieuwe huiskat de jachtluipaard te aaien. Hij lag nog geen 30 cm van me af, wel aan een ketting, net als een soort hond. Als echte dappere helden liepen we naar de cheetah toe om hem te aaien. Hij voelt heel zacht met donzig haar in de nek.
Later zijn we nog naar ene lion farm geweest, gezien hoe hongerige leeuwen een dode koe als prooi kregen, deze heerlijk aan stukken scheurden om maar het zachtste vlees als eerste op te eten. Als hoogte punt een welp van 6 weken in de armen gehad! Ontzettend schattig dat leeuwtje, wil hem zo mee nemen in mijn koffer naar Nederland. Past wel bij ons in de achtertuin. Misschien kan mijn vader vast beginnen met een mooi hok voor hem te maken!

En nog het allerbeste nieuws: WE HEBBEN INTERNET IN ONS HUIS!
Daar moest natuurlijk op gedanst worden..!