Don't be afraid to give up the good

"Don't be afraid to give up the good, to go for the great"

Jullie zitten vast te wachten op mijn volgende verhaal, dit is al weer een lang verhaal..

We hebben veel gedaan en gezien. Samen met een Zwitsers meisje naar een leeuwenpark, zelf lekker rond racen (naja natuurlijk niet racen he.. want stel je voor dat je een neushoorn aan rijdt) Het was prachtig weer en we hebben ook de wonder grotten bezocht, dit is één van de grootste grotten in Zuid Afrika.
Daar liep ik dapper een super steil trapje met 68 traptreden naar beneden (wat ze ons aan het eerste hek hadden verteld, bij de volgende kaartjes man en onze gids ook, zodat je het vooral in je oren geknoopt had). Laat ik nou toch wel een heel klein beetje hoogtevrees hebben.. Daarna in een lift, wat lijkt op een kooi, nog dieper naar beneden. In de grot lag een skelet van een aap, hij schijnt ergens naar binnen te zijn gekomen, toen uitgegleden, zijn pootje gebroken, water gedronken en uiteindelijk overleden in de grot omdat hij er niet meer uit kon. De grot werd gebruikt om goud te zoeken, de rails en de werktuigen lagen nog precies zo hoe de mijnwerkers het hadden achter gelaten toen de Boerenoorlog uitbrak, ze moesten super snel uit de grot anders hadden ze het niet overleefd.
We hebben veel dieren gezien in het park, witte leeuwen, een grote tijger, neushoorns met hun lange puntige hoorns nog (hier worden de meeste dieren dood gemaakt en dan zagen ze de hoorns eraf, waardoor de neushoorns vaak dood gaan) en een struisvogel die langs onze auto liep en gewoon tegen mijn raam zat te tikken met z’n snavel!
Aan het begin kon je koffie drinken op een soort dek, hier heb ik een kusje gekregen van een giraffe, hij had een lange en schuurpapier tong! Ik heb hem maar een dikke tút terug gegeven op zijn snuit.

Het weekend er op was het Koningsdag, en ja, ook dat vieren we gewoon in Zuid Afrika. Willemien en ik zijn naar de Koninklijke Nederlandse ambassade in Pretoria gereden. Daar hebben we leukste ‘Nederlanders’ ontmoet. Vier geweldige vrouwen die hier al een aantal jaar wonen, waar we kaasblokjes mee gegeten hebben, haring en een tompoes. Het voelde alsof we even thuis waren, en werden gewoon emotioneel toen we het Wilhelmus met elkaar zongen en erna N’kosi sikeleli’Afrika. Hierna zijn we terug geraced naar Potch, nadat we stiekem een aantal plastic bekers mee hadden gejat (je blijft tenslotte een Nederlander), want we hadden een Nederlandse braai georganiseerd. De oranje kleding aangetrokken in de auto, de slingers opgehangen, de oranje opblaas kroon buiten neer gezet, oranje donuts in stukjes gehakt en op allemaal vrienden wuppies geplakt!

Het weekend erna zijn we naar de Rand Easter show geweest, dit duurt een week. Er zijn rondritjes in een helikopter van wel 3 minuten (zeg maar gedag tegen 300 rand), je kan in de achtbaan (handen in de lucht), prullaria kopen van India (wat we helemaal niet willen hebben want we zijn in Afrika), snow World (echt niet bijzonder zo’n nep sneeuw glijbaantje, waren wel lekkere ijsjes trouwens) en een aantal shows. Maar ook een reptielen show.. Willemien wilde wel naar de slangen en er eentje vast houden, nou mij niet gezien.
Zitten we bij de show, lekker in het zonnetje, omringt door kinderen en bange ouders, meneerr show man haalde kinderen naar voren om slangen, vogelspinnen, een mega pad en een leguaan vast te houden. Ze mochten alleen niet kijken pas als het in hun handen lag. Wat vreselijk spannend is, want je weet niet wat je kan verwachten en meneer showman maakte ook wel eens grapjes door je te laten schrikken.
De kinderen waren dapper, dus ik zat daar lekker chill, de slangen en spinnen op een veilige afstand. Totdat meneer showman het finalestuk wilde laten zien maar even ging kijken hoe dapper de volwassenen wel waren! En wat is nou leuker om een vrouw uit te kiezen..
Daar ging hij de kring rond, pikte sommige mensen er uit, ging weer door en toen viel z’n oog op MIJ. Ja op mij.. Ik kreeg al zo'n voorgevoel, want we hadden al een keer eerder oogcontact gehad tijdens de show, en zulke getalenteerde reptielenshow mannen maken tijden het uitvoeren van de show natuurlijk al plannetjes in hun hoofd!
Gelukkig ging hij door naar anderen. Dus dan zakt je ademhaling weer en gaat je hartritme weer wat kalmer.
Totdat de slangenstok met haak waar een paar minuten geleden nog een zwart mamba aan hing (als je gebeten bent, ben je na tien minuten dood, volgens showman moet je als je gebeten bent onder een boom gaan zitten, want een zittend lijk is mooier dan een liggend lijk) op mij wijst. En ik had gezegd dat ik dit dus echt niet ging doen he.. ECHT NIET
maarja all eyes on me! Ik kan me niet laten kennen als al die dappere kinderen voor mij al hun angsten hebben door staan, handen hebben uitgestoken om de meest enge beesten vast te houden.
Dus daar ging ik, met knikkende knieën en mn hart bonkte zo hard dat de mensen in het publiek het aan de andere kant van de Rand Easter Show konden horen.
Goed daar sta je dan, midden in de kring, met een box met slangen links, rechts een mega box waar meneer leguaan en pad ergens verstopt zijn, meneer showman plaatst je in een belachelijke positie, maakt een stom grapje waar ik ondanks al mn zenuwen maar even heel gek om heb gedaan. En nog maar een grapje, en het reptiel van de dag was er nog steeds niet bij! Ik stond daar, met mn armen in een soort kerstboom-positie, ik mocht absoluut niet kijken en kreeg op mn kop toen ik spiekte, wat alle kinderen hilarisch vonden. Gelukkig zat Willemien recht voor me en gebaarde dat het beest er eindelijk aankwam. Lag er opeens, een zwaar, dik, lang, geel met witte slang over mn schouders. Ik dacht alleen maar: waar is zijn kop, waar is zijn kop?! Zie ik links van me de staart, dus rechts kwam zn koppie.. 'Ach', zegt meneer showman, 'dit is nog een jonge slang, hij kan haar nu binnen 1 seconde doden als hij dit wil'. Pfoe, dank u wel, dat helpt! Uiteindelijk vond ik het best leuk, baas van een tijgerpython kwam zo om mn middel even naar me kijken, met zn staart tussen mijn benen, zag er natuurlijk belachelijk uit!
Dus weer een angst overwonnen, stond niet in de planning, maar ik ben gewoon trots op mezelf, EN gratis foto’s ;)

Tussen al deze belevenissen door, werken we keihard aan onze casussen voor school, zien we patiënten, moeilijke ouders (sorry alle papa’s en mama’s) gelukkig zien we ook leuke ouders en moeilijke kinderen, zitten we in de lessen, gaan we naar de bieb waar we op onze kop krijgen omdat we in de lach schieten, waar we een mevrouw leren kennen die wil dat we voor haar dochter bellen naar Nederland voor één of ander onderzoek (waar ik wel zo’n verschrikkelijke hekel aan heb, ik denk heel Nederland), boven de bieb drinken we de lekkerste koffie en spreken we af met het Zwitserse meisje, eten we sushi omdat het sushi Sunday is, fietsen we op onze brieke fietsen naar school (mijn remmen doen het al WEER niet, mijn zadel is net een wipwap en mijn band is bijna zo plat als een dubbeltje) en hebben we plezier met onze psychologie collega’s in Klerksdorp. Ach, laatst was er een geestelijk gehandicapte jongen van twaalf jaar. Hij zat met ons te flirten, ‘olaa olaa’ en een brede glimlach. Hij zei steeds: ‘handi handi’ en hield zijn hand op. Het arme kind was gewoon geleerd om te bedelen en zodra hij iets kreeg wilde hij meer. Het ging hem helemaal niet om wat hij kreeg, nee, elke keer dat moment van iets krijgen, dat betekende alles. Dus onze grote nep spin verdween in zijn rugtas (hij wist volgens mij niet eens hoe hij er mee moest spelen), later een boekje en als hij langer was geweest, was het hele kantoor opgeruimd, denk ik.

We zouden al eerder een lang weekend naar Kaapstad. Wij een bus geboekt (is altijd erg moeilijk) en op de dag dat we zouden vertrekken, drie uur voor vertrektijd belt de maatschappij met de vriendelijke mededeling dat de bus vandaag niet rijd. Morgen weer mevrouw. En als u uw geld terug wilt moet u naar het hoofdkantoor, in Kaapstad, dank u vriendelijk. We gaan toch zeker niet helemaal naar Kaapstad om ons geld terug te vragen omdat we niet naar Kaapstad toe konden?! Geen Kaapstad voor ons dus, en al 5 keer het emailadres doorgegeven voor een formulier om het geld terug te krijgen, tachtig keer gebeld en nog niks terug. De aanhouder wint..

Wel zijn we afgelopen weekend samen met een huisgenootje naar het Krugerpark gegaan. Wat wel op mijn bucketlist staat. Op de ochtend van vertrek maak ik ontbijt, pap. Ik kook de melk, loop rond (beter gezegd; ik REN rond) en pak nog van alles. Adolf kom op zijn dooie akkertje aansloffen, loopt naar de keuken en terwijl ik ook de hoek om ga van de keuken zie ik dat mijn melk een beetje te hard kookt, ik ren naar die pan en sleur dat ding van de pit, maar er ligt natuurlijk al een plas melk. Zegt Adolf: 'óooooh.. ja dat is vervelend als je haastig bent'. Bedankt Adolfie voor je snelle reactie! Zit ik daar met een theedoek, die niks opneemt, die melk wat te verplaatsen over het fornuis.. We hebben namelijk veel keukengerei en dus ook heel fijn keukenrollen en goede theedoeken en handdoeken; maar niet heus.

Alle verblijfplaatsen in het krugerpark zelf waren voller dan vol (het was een week vakantie voor de basisscholen hier) dus terug naar de vertrouwde coast to coast gids waar alle backpacker plaatsen in staan. Eerst reden we naar Graskop, zonsondergang gezien bij Gods Window. Je kijkt tussen twee rotsen door, daar boven is een regenwoud en de lucht was schitterend. Zien we mensen uit China, met de prachtigste camera’s, vragen we aan hen of zij een foto van ons drieën willen maken (ze staan bekend om mooie foto’s en telelenzen) helaas was deze jongeman niet erg getalenteerd..

Daarna zijn we drie dagen in het Krugerpark geweest, steeds buiten het park geslapen. Na de eerste dag (van de big 5 hebben we veel olifanten en een buffel, op drie meter van ons af, gezien) rijden we naar onze slaapplaats. Met een vreselijke beschrijving, pikkedonker, komen we eindelijk bij een landweg. Met enorme bulten zand, in de breedte van het pad. Dus de eerste keer dat ik met onze shevrolet spark er over heen rijd, schuurt de onderkant over de aarde. Verandering van tactiek, schuin er over, want zo blijven er drie wielen op de grond en blijft de spark hoger. Dan split de weg naar links en rechts, het is Afrika dus ik ga links, mega hobbels, dan komen de wegen weer samen en zijn we er bijna. Dan is er echt een hoge bult, dus ik stuur mijn auto in, horen we een geluid, knal ik ergens tegenaan, nou geen klap te zien, dus ik in de achteruit en neem de hobbel. Heb ik gewoon een vierkant stuk uit de bumper gereden! Al die zes jaar dat ik mijn rijbewijs heb, nooit een ongeluk, knal ik in Zuid Afrika met een huurauto in het pikkedonker over een kakweg tegen een wortel van een plant.. goed, toen was ik er dus helemaal klaar mee. Incheck ruimte nergens te vinden nergens te zien. Uiteindelijk helpen afrikanen ons, wij naar die vrouw, grooooot was ze en breed en smoezelig met vette haren. Lopen we naar ons tentje, zit daar een spin van ongeveer 10 centimeter. 'Oh ik haal Andre wel', zegt moeke, 'die haalt de spin wel weg'. We wisten niet dat ons huisgenootje een fobia voor spinnen heeft, dus wij buiten wachten op Andre. We wisten niet of het de hond was of haar man. Moeke blèrt over het erf met een zaklampje, 'Andreee Andreee'.
Andre komt, hele verhalen, ‘oh ja, we hebben er altijd twee, maar ik denk dat mensen de andere spin hebben doodgemaakt’, hup spin in een emmer met een bezem. ‘Ja er zit ook een witte kikker in de lamp’. Ik dacht dat Andre een grapje maakte, maar nee, hij haalt de witte kikker uit de lamp: ‘ja ik neem hem mee in huis, want ik wil niet dat hij verdwijnt wat dit zijn de enige kikkers die zingen’. Gegeten, leeuwen horen brullen, spullen uit de auto, klamboe klaar gelegd zodat ons huisgenootje en ik daaronder kunnen slapen in het grote bed. Sta ik buiten, want daar is de douche en wc, hoor ik een gil. Goedenavond, daar is de andere spin opeens! Hij was vast op zoek naar zn vrouw die al buiten was gezet. Komt één van de Afrikanen de spin weg halen, zie ik er buiten nog een zitten, hij stampt dat arme beest dood, zat gewoon een bloedspoor op de grond!
Uiteindelijk heeft ons huisgenootje heerlijk geslapen onder de klamboe met twee slaappillen en een glas brandewijn. We hoorden ook nog dat er een koedoe of een ander beest werd gedood, vlak achter ons. ‘Ja, de luipaard springt gewoon over de hekken van het park heen en dus komen ze ook ’s nachts in het gebied hier achter’. Ik voelde me opeens erg veilig..

Het krugerpark was fantastisch. Op de tweede dag hebben we de Big 4 gezien, nog steeds niet de luipaard. Wel vechtende olifanten, een opgegeten buffel, een roofvogel die een slang gevangen had, een olifant die even aan alle auto’s kwam vertellen dat het nu echt over was met de foto’s en nadat hij gewaarschuwd had dat we weg moesten gaan, liep hij rustig terug naar zijn boom om verder te eten. Die olifanten richten wel een ravage aan, ze banjeren gewoon overal door heen, ik begrijp helemaal waar het spreekwoord 'als een olifant in de porseleinkast' vandaan komt.
Ik zag ook een olifantje rennen achter de andere olifanten aan en toen struikelde hij en viel zo op zn slurf! Hij krabbelde helemaal beduusd weer overeind. Op onze derde dag hebben we de Big 5 gezien. De leeuwen (slaperig), de neushoorns, weer veel olifanten (eentje vond ons niet leuk en ik heb een aantal meters achteruit gereden omdat hij maar op ons af bleef komen), veel buffels (je hoort ze gewoon vreten) en de luipaard. Eerst was er een opstopping op de brug want er was een ‘kill’. In de boom hing een dode impala. Dus de luipaard moest ergens in de buurt zijn. Wij wachten, nou de politie moest er gewoon aan te pas komen om het verkeer in goede banen te leiden. Wij omkeren, stonden we naast de boom en daar kwam de luipaard aan, onderaan de boom stak ze haar neus in de lucht om haar lekkere hapje te ruiken, ze sprong in de boom, at lekker van de impala en op een gegeven moment sprong ze er weer uit en verdween later tussen het riet. Dat was indrukwekkend! Zo zie je de luipaard bijna nooit, ze zijn erg moeilijk om te zien.

Nu zit ik weer thuis, we hebben de schade al getoond aan onze vrienden van Avis, stroopwafels voor ze mee genomen, want ze zijn altijd erg vriendelijk en nu maar hopen dat de bumper niet te veel kost, klein detail, we zitten ook al over onze maximaal aantal kilometers heen die we eigenlijk mogen rijden.

Ik blijf me toch verbazen hier hoor, dan denk ik dat ik al rare dingen hier heb gezien (10 man achterin een bakkie, een fiets omgebouwd met kasten op de bagagedrager en allemaal plaatjes er overheen, een bord waar staat dat je niks mag verkopen en er achter een groentekraam etc.) maar er kan altijd nog wat bij.
We hadden een parkeerboete, ja ook hier heb je meneer Cloete die de bekeuringen uitdeelt, 300 rand. Balen, die hele gele streep is er gewoon afgesleten en amper te zien.
Wij wilden niet ook nog de administratiekosten van Avis betalen, dus op naar het politiebureau, daar aangekomen lopen we de detective afdeling binnen. Niemand te zien. Komt er een man binnen, ik vraag hem met mn mooiste glimlach (slijmen helpt hier altijd) of hij hier werkt. 'Nee, ik kom net uit de gevangenis gelopen..' Ooh.. ik weet nou niet of hij ontsnapt was en zich zelf maar weer aan ging geven bij de detectives..
Wij naar de rechtbank, daar moet je wezen. Nee meneer Cloete is niet aanwezig, ik heb hem tussen 8 en 9 uur gezien daarna is hij vertrokken (inderdaad, om ons die bekeuring te geven). Volgende dag, 8 uur zijn we weer present. 'Oh wat willen jullie, de bekeuring betalen, de helft betalen of verscheuren?' Was een leuke multiple choice vraag, als het kan maar verscheuren dan.. Uiteindelijk de helft betaald.. ging dat ook maar zo in Nederland.
We vieren morgen de verjaardag van onze Belg, gaan naar de open dag van onze universiteit (Pukke) en proberen alles uit onze tijd te halen die we hier nog hebben. Nog drie en een halve week hier in Potch, en dan gaan we nog twee en een halve week reizen en dan zit ik al weer op het vliegtuig naar Nederland. Daar gaan we nog maar niet over nadenken! Stiekem wel, verlang ik naar een lekkere snee maïsbrood van de AH met Gouda kaas, koffie bij opa, voetballen met Yassin, barbecuen met mijn familie, kuieren met vrienden, groep 7 en 8 en leerkrachten zien van de MrvdBrugschool, bakkie doen bij Patricia en Willem, klussen in het huisje van Nynke, eindelijk de prachtdochter van Hanna en Sam bewonderen, rondrijden in mn eigen scheurbak en weer dieren om mij heen (hier was een schattig hondje, maar ik heb hem niks gegeven en ook maar niet geaaid, want ik ken mij zelf, dan ga ik dat arme beest veel te leuk vinden en kan ik er geen afscheid van nemen) en dan zeker Afrika missen ;) Dus nu nog maar even met al m’n vezels in mn lijf genieten!


xx