The real Africa

De wild coast.

Na ons avontuur op de phelophepa trein sprongen we in onze (vieze) gehuurde hyundai i.20 van Avis Queenstown (die dus niet vriendelijk zijn; je niet terug bellen omdat ze weten dat je een klacht wil indienen en na een half uur van treuzelen, de kaart bekijken en kilometers tellen op een mega landkaart, om te kijken of we met 200 km of 400 km per dag uit komen met onze reis, doodleuk vertellen dat je dus ongelimiteerd kilometers kan krijgen als je kan aantonen dat je, zeker weten, Afrika weer verlaat).

Op naar de wild coast, de transkei, het echte Afrika, ongerepte natuur, Xhosa’s families en rituelen, rondelen als huisjes, los lopende koeien, geiten, schapen, honden, katten, paarden en ezels, de mooiste stranden en vriendelijke mensen.

Onze backpack reis begon met de rit van Queenstown naar Hogsback. Hogsback is een soort jungle, midden op een berg, kleine huisjes, hobbelige wegen en koeien die rustig gebruik maken van de weg, die zelfs over de schouder kijken voordat ze oversteken en geitjes die netjes om de dikke stekels, de blaadjes van de struiken eten. In hogsback aan gekomen gaan we naar de VVV om wat informatie te krijgen. Onze prof. Esmé had ons al vanalles aangeraden maar met een kaart is het wat handiger om overal te komen. Waar ik toch wel echt de kriebels van krijg is, dat zodra je ook maar een teen buiten de auto hebt, de mensen op je af rennen met beschilderde stokken of weet ik wat, en dat dit nog net niet in je handen wordt gedrukt om het te kopen. Dus ik zei, op z’n Mienke’s, NEE bedankt! En dan toch nog een keer proberen he, als ik zo’n beschilderde wandelstok wil, dan kom ik zelf wel naar je toe, dus NEE. Gelukkig kon deze man de Mienke-NEE waarderen en schoot zelfs in de lach.
Na een kaart van Hogsback, onze spullen achter te hebben gelaten bij de backpackers plaats zijn we naar de Madonna watervallen gegaan. Je wandelt daar het bos in, en kom je uit bij een prachtige waterval. Helemaal verstopt tussen de bomen. Daarna wilden Willemien en ik nog naar een andere waterval lopen, dus wij op pad. Van die bordjes volgen, op een gegeven moment was het net een speurtocht, dan zochten we naar een geschilderd wildzwijn op rotsen of een rood lintje aan de bomen of takken om het pad nog te weten. Op een gegeven moment leek het wel apekooi, er hingen echt van die Tarzan en Jane lianen, waar je heerlijk aan kan slingeren..
Daarna op naar de ecoshrine, dit is kunst van een kunstige mevrouw, ze had er een prachtig ecologisch filosofisch verhaal bij, over de geboorte van de mens en de verbetering van de wereld. Goed schilderen kon ze wel en de mozaïk was echt mooi en een schitterend uitzicht!

Terug in de backpackers, waar we een paar heeeel aparte mensen zagen (Amsterdam is er niks bij met dagga rokende mensen) leerden we de meest geweldige Nederlandse meiden kennen! Elsemiek, Eva en Sabina. Zij studeren in Port Alfred van Stenden Hogeschool Leeuwarden. Heerlijk mee gekletst, de wereld is maar klein, Eva kent een aantal meiden die ik ook ken :) Natuurlijk afgesproken om hen op te zoeken in Port Alfred als we lang rijden op onze trip.
Geluk en verdriet ligt toch wel heel dicht bij elkaar, want die volgende ochtend hoorde Els dat haar huis in Nederland helemaal is afgebrand.. Na een paar dikke knuffels en de belofte langs te komen, zijn Willemien en ik verder getrokken naar Oost London.

Vlakbij Oost London zijn we naar een backpackers plek gereden aan zee.. Chintsa. Eindelijk zon, zee en strand! En op het strand moet je natuurlijk zwemmen.. Hier hebben we een jongen van Nieuw Zeeland ontmoet, hij reed rond door Afrika op een motor (wat zijn ouders nog niet wisten). Onze kiwi had een spannend verhaal.. in Port st. Johns, meer naar het Noorden, de richting die wij op zouden gaan, had hij de ene dag lekker in de zee gezwommen. De volgende dag kwam hij op het strand en daar lag een dood lichaam (ik zal de details niet vertellen), aangevallen door een haai. Hij vertelde dat hij de vinnen van de haaien zag in de zee, en dat er nog mensen zo gek waren om in de zee te zwemmen! Deze plek staat om de haaien bekend, nou ik bedank vriendelijk voor een zwem-sessie..

Van Chintsa zijn we naar de Transkei gereden. Hier is Afrika nog echt Afrika, hier leven de Xhosa’s, meer hippie-achtige plekken. Prachtige omgeving, zo ontzettend mooi! Langs de wegen allemaal kleine ronde gekleurde huisjes (rondeel). Alles loop vrij over straat, je stopt gewoon als er een koe op je af komt, of je doet even je alarm lichten aan als er weer een geiten kudde voor je auto langs springt, zelfs de mensen springen bijna voor je auto en lopen op hun dooie akkertje de straat over. Hier verblijven we in Coffeebay, in een dorm (dan kunnen er meerdere mensen slapen) maar we hebben de dorm helemaal voor ons zelf, een rondeel met 4 stapelbedden drie hoog.
Het begon al goed, het licht deed het niet. ‘Ja, we zullen er naar kijken’. Oke, dan eerst het strand maar. Over een klein paadje, over een bruggetje naar het strand, zo mooi! Terug gekomen, geen licht. Dus ik maar weer naar de receptie, nou een vriend van de eigenaar (die negen honden had rond lopen) ging me wel even helpen. Nou die rondeel in, hmm misschien moest de lamp maar verwisselt worden, huppekee wordt er een grote tuintafel in het midden van onze rondeel gezet, met zn grote stoffige voeten er boven op, nou lamp er uit, op zoek naar een nieuwe lamp, nee doet het nog niet. ‘Uhm, misschien moet er gewoon een zekering omhoog?’ ‘Nee nee, ik regel het wel’ Het verlengsnoer uit een andere kamer gehaald, een lamp uit de woonkamer, een stoel opeens in onze dorm, nou ik stond er natuurlijk lekker om te lachen, snoeren door de ramen, half tussen de deur maar geen licht! Uiteindelijk één of andere olielamp ding op batterijen dat wel licht gaf, gekregen.
‘De zekering?’ ‘Oooh ja, laten we checken’. Nou hobbel ik achter mister Waine aan de keuken in (personeel kijkt je aan alsof je drie wetten overschreden hebt) naar de niet-bestaande-meterkast (het hangt gewoon boven de wasbak) en ja wel hoor, de zekeringen zijn gewoon naar beneden.. ‘Oh’ zegt het personeel, 'ja die waren er even af'. Oke, thanks he, zitten we in het donker..
Nou goed, ik al die verlengsnoeren maar weer weg gehaald, want de deur kon niet meer dicht, dus de snoeren via het raam weer de andere kamer in gegooid en de tafel en stoelen maar laten staan. Want meneer Waine was nogal trots op zn oplossing!

Volgende dag naar Hole in the Wall.. een van de dingen die op mijn lijstje staat wat ik zeker wil doen/zien in Zuid Afrika.
We gaan met een Nederlands stel uit Rotterdam die we hier hebben ontmoet. Hole in the Wall is ongeveer 20 minuten rijden vanaf Coffeebaai. De weg er naar toe is al een avontuur op zich, de auto stuitert over de weg, als de ramen open zijn happen we lekker het stof van Yasmaine en Martijns auto die voor ons rijden, soms is het net alsof ik op ijs rijd, want glij gewoon door op die grote losse stenen maar alles under control, want we komen heelhuids aan bij Hole in the Wall (ook de auto). Daar lopen we dan, slippertjes, wind door de haren, zee lucht, de koeien wandelen hier over het strand (weet je zeker dat je er zelf goed uit ziet ;) ) en de zonnestralen op je huid (later kon je gewoon de vellen van mn lijf trekken, weg bruine huid maar goed). Hole in the wall is een grote rots, lijkt als een muur in de zee, met een groot gat er in. Door het gat slaan de golven, zo mooi dat je er gewoon stil van wordt. We liepen langs de chillende strand koeien, over de bloedhete rotsen en de rondrennende krabben, om de achterkant van Hole in the Wall te zien, de golven zijn groot hier!
Cor, je zal trots op me zijn, ik heb bij Hole in the Wall gezwommen! Helaas heeft de camera van Willemien Hole in the wall niet overleefd.. :( dus nu op zoek naar een nieuwe.. Gelukkig kon Yasmaine nog tips geven want ze werkt voor verzekeringsmaatschappij.

De terug reis was net zo mooi, de kinderen rennen uit hun huisje als je langs rijdt en gillen om ‘sweets!’ We hadden een paar autootjes mee en deze hebben we aan de kinderen gegeven (de snoepjes konden echt niet, die waren bijna de auto uit gesmolten). De gelukkige gezichtjes waren goud waard.

Vanaf Coffeebay zijn we verder (of terug) gereisd naar Morgansbay en Haga-Haga. Alle rare mensen, loslopende dieren, mn nieuwe vrienden de zeven kleine hondjes en hole in the wall achterlatend.
Dit zijn echt nog plekken waar het niet toeristisch is, de mensen die hier wonen zijn gelukkig dat het niet toeristisch is en dit heel graag zo houden. Op deze plekken, de real South Africa, ontmoet ik mensen waar de apartheid nog leeft. Volgens een donkere man in Coffeebay doen alle blanke mensen in Zuid Afrika maar ALSOF ze de donkere mensen accepteren, waar je me best wel kwaad mee krijgt als je zulke dingen zegt. Zijn gedachten veranderen hielp ook niet (want deze vriendelijke man had een beetje mood swings, en ruzie maken was nou niet mijn plan), alle blanke deden al helemaal ‘alsof’ tegen mij, als toerist. Hoe hij dan tegen mij aankeek, nou, daar moest hij dan achter komen.. maar ik ben toerist dus dat veranderd de zaak. Ik zou zeggen: ‘meneer rastahaar, u houdt het zo lekker in stand, verander vooral niet van gedachten!’
Maar hij is niet de enige. In Haga-Haga gingen Willemien en ik nog even naar het strand. Halverwege ontmoetten we ‘kaptein morgan’ met z’n wors-hondje foefie. Hij heet in het echt iets anders, maar helaas vergeten. Kaptein morgan heeft vroeger op zee gevaren, toen was alles beter! Hij moet niks hebben van de ‘zogenaamde’ veranderingen ten goede van het land. Ja, als je het zo hoort, is het ook lastig om een land zoals Zuid Afrika te veranderen in denkpatronen, handelen, werken en houding. Het is vooral duidelijk dat wij daar niks aan kunnen veranderen, nee dat moeten ze hier toch echt zelf doen! Wat wel zo is, goed voorbeeld doet goed volgen.
Kaptein Morgan liet ons enthousiast de grote skelet kaken zien van haaien die hij gevangen had en Chinees porselein scherven (ook kraak porselein; Nyn, als ik iets verkeerds zeg, voel je vrij me te verbeteren, jij bent de kenner ;) ). In de omgeving van Haga-Haga zijn veel schepen gestrand, dus kun je de schatten nu nog vinden, bijvoorbeeld van de WIC (rond de Wilde kust). Er gaat een verhaal dat de matrozen van een ijselijke watermuur en enorme gaten in de zee die mogelijk de oorzaak zijn van veel zeerampen. Haga-Haga is dan ook genoemd naar het dreunen van de zee tegen de rotsen. Haga-Haga heeft ons een scherfje Chinees porselein (dankzij Kaptein Morgan en Foefie), schelpen, stekelige en stinkende zee annemonen en vriendelijke mensen opgeleverd.
Van Haga-Haga ging de reis naar Port-Alfred, opeens waan je je in Nederland door alle Nederlandse studenten daar. Gezellig de matrassen uit de woonkamer gesleept bij Els en Eva op de kamer neer gelegd, kleed gekregen van Sabina, heerlijk sushi gegeten (waar we bijna 2 uur op gewacht hebben, ach T.I.A) met een aantal meiden en de Nederlandse jongens ook weer gezien. Eén van de jongens heeft zo’n heerlijk Noord-Hollands accent wat ik gewoon gemist had. ’s Ochtends werden we wakker, terwijl een stel apen apekooi over de trappetjes en de binnentuin aan het spelen waren, ze stalen de schaar, een banaan en rennen achter je aan als je je geroosterde broodjes niet geeft. We hebben daarom ook maar ontbeten bij c ‘est la vie, de ‘mama’ van het dorpje heeft hier haar kleine café, waar je de lekkerste broodjes, kaas en koffie kan krijgen! Port Alfred is de Sunny coast, helaas was het nou niet bepaald ‘sunny’, voor de verandering weer eens regen..
Volgende keer verder over de ‘sunny coast’ en de wilde dieren!

xx